20-25 Eylül 1937 tarihleri arasında yapılan İkinci Türk Tarih Kongresi’nde delege olarak bulunuyordum.
Dolmabahçe Sarayı’nda kongre çalışmaları devam ederken Afet İnan hanım, beni, bir gün Atatürk’e şöyle tanıttı:
-"Size, çiçeği burnunda bir tarih öğretmeni tanıtmak istiyorum."
Atatürk, bu söz üzerine dedi ki:
-"Çocuk, sen geç kalmışsın; ben, onu tanıyorum."
Ben de:
-"Paşam, ben emrinizi yerine getirdim ve tarih öğretmeni olarak emrinizdeyim, "dedim.
Atatürk:
-"Bak, öğretmen olmak kâfi değil; görev şimdi başlıyor. Şunu iyi bil ki, çok iyi öğretmen olacaksın. Çok okuyacaksın. Sen, zaten okuyorsun; ama, daha çok okuyacaksın. Talebelerini, çok iyi yetiştireceksin. Onlara, Kurtuluş Savaşı’nı çok iyi öğreteceksin. Ve bu arada Çanakkale Savaşlarını sakın unutma!" dedi.
Ben:
-"Efendim, biliyorsunuz, ben Geliboluluyum," dedim.
Atatürk:
-"Evet, biliyorum. Bak, çocuk; bunu neden söylüyorum? Bizi, bu günlere getiren Çanakkale Savaşlarıdır. Ezkaza biz onu kaybetse idik, bugün hür dünya camiası yoktu," diye konuşmasına devam etti.
Ben ise:
-"Tamam, Paşam! Emredersiniz! "şeklinde karşılıklar veriyorum.
Atatürk, sözlerine şunları da ekledi:
-"Bak, çocuk; sana bir şey daha söyleyeceğim. İnkılâpları ve ilkeleri yaşatacaksın. Gerektiğinde mücadele edeceksin. Sakın ha, unutma!"
Ben:
-"Paşa’m, nasıl unuturum? Cumhuriyeti nasıl kazandık? Siz, Yüce Kahraman Atatürk’sünüz," diye cevap verdim.
Atatürk, sözlerini şöyle bitirdi:
-Biliyorum; ama, yine de unutma diyorum!"
Kaynak: Ahmet Bekir Palazoğlu, Başöğretmen Atatürk 1928-1938, Cilt:II, s.877-878
