Atatürk, Mudanya yolu ile Bursa’ya gidiyordu. Kalabalık bir halk kitlesi iskelede etrafını çevirmiş sevgi gösterisinde bulunuyorlardı. Bir kadının, elinde bir kağıtla Atatürk’e yaklaştığı görüldü.
-“Beni tanıdın mı oğul? Ben sizin Selanik’te komşunuzdum. Bir oğlum var; Devlet Demir Yollarına girmek istiyor. Siz onu alsınlar dediniz. Fakat müdür dinlemedi. Oğlumu yine işe almadı, ne olur bir kere de siz söyleseniz.
Atatürk’ün çelik bakışlı gözleri samimiyetle parladı ve yüksek sesle :
-“Oğlunu almadılar mı? Ben tavsiye ettiğim halde mi almadılar? Ne kadar iyi olmuş. Çok iyi yapmışlar. İste Cumhuriyet böyle böyle bir şey. İşte beklediğim sonuç buydu. İşte herkesin eşitliği bu.”
